A importancia da auga
para os galegos procede de tempos moi remotos e ten un culto que se
pode cualificar de tradicional e xeral, sen dúbida polas súas
condicións creadoras e fecundantes. Para os nosos aldeáns as augas son
salutíferas, beneficiosas, prolíficas e ata sandadoras.
O
respecto que as augas perennes inspiran ás xentes do país é un resto do
antigo culto que as cría poboadas de seres sobrenaturais ou espíritos,
entre os que figuran as virxes, as doncelas, as damas e as lavandeiras.
Estas, segundo un vello romance galego, gozaban do privilexio de que
cando o día de San Xoán collesen no pico unha pinga de auga e a deixasen
caer sobre una moza que se bañase antes de saí-lo sol, sería feliz.
A auga está moi presente nas cantigas populares, nos romances, nas tradicións e lendas vencelladas a moitas delas.
AUGA DE ARRIBA
É a auga da chuvia procedente das nubes que cargan o líquido nos ríos. Teñen poder sobre esta auga os nuboeiros e os tronantes ou patróns dos tronos. Os nuboeiros
descríbense como trasnos ou espíritos malignos que habitan os aires e
ós que a mitoloxía galega lles atribúe o poder de xerar tempestades e
dirixir raios.
Uns
e outros deixan caer chuvias ou desencadean tormentas cando, onde e
como queiran. Os galegos poden adiviñar se vai chover ou escampar. A
chuvia é boa ou mala segundo o momento e a época do ano.
Organizábanse
rogativas para pedirlle a un santo que chova ou deixe de chover. As
tormentas páranse tocando as campás da parroquia e sacando santos
protectores ás ventás das casas. Prende-la vela da Candeloria nas ventás
e queimar follas de loureiro benditas do domingo de Ramos tamén protexe
das tormentas; o loureiro crece no perímetro da horta como árbore
protectora.
Se
a tormenta se forma ó outro lado do río non hai nada que temer, pois a
serpe está nel gardando os límites, que nin as tormentas nin as ánimas
poden atravesar. Para librarse do trono debían esconxuralo un ou tres
sacerdotes; durante o rito, os nuboeiros debían ir a montes ermos.
AUGA DE ABAIXO
Acreditan un antigo culto ás augas divindades acuáticas como Edovius, Reva, Bormánico ou Conventina.
A
auga da fonte da aldea reunía as mulleres, que ían buscala e se daban
as noticias que circulaban na comunidade. Nos pozos ou estanques bebe o
gando, coa auga réganse as leiras próximas á aldea por quendas
establecidas desde antigo.
Nas
augas do río as mulleres lavaban a roupa e desfacíanse da sucidade,
pero non podían regar con elas as leiras do espacio interior da aldea.
AUGA BENDITA
A auga para bendicir cóllese das fontes , pero despois de bendita pertence a categoría distinta á de arriba ou á de abaixo.
Levábase
á casa unha botella de auga bendita despois dos oficios de sábado
santo, que incluía o rito da bendición da auga na igrexa parroquial.
Tíñase moita fe na auga bendita e utilizábase durante o ano para
bendicir e purifica-la casa e as cortes, as persoas e os animais; para
as rogativas e despois da morte dun animal ou dunha persoa.
Antes
de facer entrar na corte un animal comprado tamén se esparexía con auga
bendita. Incluso algunhas persoas levaban consigo auga bendita para
protexerse do demo ou dos malos espíritos
SÍGUENOS:
Facebook
Twitter
Pinterest
Google+
Instagram
YouTube
XOAN ARCO DA VELLA
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901