Hai moito, moito tempo, ao carón dunha casiña có tellado a dúas augas, había unha cerdeira feiticeira, única.
Coa chegada da primavera enchíase de flores.
Eran de tal beleza, que as xentes parábanse a os seus pés, por ver as cores e as súas feituras.
Pasados os días aparecían os froitos.
Centos de cereixas enchían as polas e agrupándose de dous en dous, facían dúos perfectos.
Sinxelos.
Permanecían unidas a árbore hasta que alguén, que supera o seu segredo, as tomase.
Cando xa estaban ben maduras, por suposto.
Contan que, esas mans, tiñan que ser moi especiais e facelo ritual moi lentamente, con delicadeza, con xeito.
Coa chegada da primavera enchíase de flores.
Eran de tal beleza, que as xentes parábanse a os seus pés, por ver as cores e as súas feituras.
Pasados os días aparecían os froitos.
Centos de cereixas enchían as polas e agrupándose de dous en dous, facían dúos perfectos.
Sinxelos.
Permanecían unidas a árbore hasta que alguén, que supera o seu segredo, as tomase.
Cando xa estaban ben maduras, por suposto.
Contan que, esas mans, tiñan que ser moi especiais e facelo ritual moi lentamente, con delicadeza, con xeito.
Entón o conto continuaba.
As pezas desprendíanse con entrega, e a persoa, con complicidade, tiña que as pendurar uns intres nas súas orellas, a modo de pendentes.
Presumida, orgullosa.
¡Aparecían os foguetes!. As cereixas daban bicos a flor de pel, acariñando; e facían voar a eidos que ninguén soia imaxinar.
Nese xogo incluíase a chegada dos froitos aos beizos, e como por arte de maxia estalaban nun xarope de cor vermella escura moi doce.
Xarope meigo.
A cerdeira, que gardaba o segredo, xa hai tempo que alguén pinchouna.
As pezas desprendíanse con entrega, e a persoa, con complicidade, tiña que as pendurar uns intres nas súas orellas, a modo de pendentes.
Presumida, orgullosa.
¡Aparecían os foguetes!. As cereixas daban bicos a flor de pel, acariñando; e facían voar a eidos que ninguén soia imaxinar.
Nese xogo incluíase a chegada dos froitos aos beizos, e como por arte de maxia estalaban nun xarope de cor vermella escura moi doce.
Xarope meigo.
A cerdeira, que gardaba o segredo, xa hai tempo que alguén pinchouna.
Casa nova con tellado de enxeñería.
Onde estaba a árbore, agora, unha piscina con ananos as veiras.
Mi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901