sábado, 6 de octubre de 2012

Phi 22 - CONTO DE MI


Phi 22




     
     Penduraba da miña man, preto da xanela. Brillaba, e deixa pasar a luz polos cristaliños de cores. A pulseira que tanto lle gustaba.

     Mirábame cos seus ollos cansos, traspasaban a miña alma.

     ¿Que fas aquí?, estou moi lonxe, ¿sábelo?

     Mírote, arrólote. Sei que atopámonos lonxe, moi lonxe, si.

     Estirou o seu braciño aos poucos, como xogando a facerme cóxegas.

      ¿Posma?

     E póusenlla. Gardou a súa man baixo as sabas. Man cativa.

     Acocheime a súa veira, moi preto, a modiño.

     ¿Cóntasme un conto sen fin?

     Agarda, que abro o cofre das historias bonitiñas, ese que ti sabes, o que está cheíño de maxia, díxenlle mudando a voz.

     Pechou os ollos, axeitou a cariña no meu peito e comecei o relato:

     Nunha fraga moi, moi cativa, vive unha fada pequechiña, tan pequecha que pode facer os seus sombreiros coas follas das margaridas.


     A súa casa é un cogomelo branco, con puntiños da mesma cor, no tellado vermello.

     Moi despistada ela, ¡endexamais sabe cando é o tempo de deixar de xogar!.

     ¿É o seu nome?, preguntoume.

     Pois…22, ¡22 Phi !

     Os dous patiños, dixo ela, moi seria.

     Si, por que é moi “patosa”.

     ¿E o phi?

     O phi, o phi é… é a perfección, e tamén o apelido que tódolos nenos levan, ou deberían levar, é un segredo, chist!.

     Miroume cómplice.

     ¿Onde durme?, preguntou.

     Pois 22…uhmmm, nunha cabaza furada, onde os paxaros deixan paliños, como se fora uns dos seus nos niños. Sempre se esperta cantando:
     “ lelo, lelo, lelolelolelooo”.

     Lavábase a cariña con auga que garda nunha cuncha de cadelucha.

     No verán pasado foi a praia, aprendeu a nadar. Gústalle, agora vai practicar na presa do muíño, se quenta o sol.

     ¿E vai á escola?

     ¡Claro!. No bosque hai moitas. A dela está preto dunha vella laranxeira.

     Teñen carrandiolas de cores nas súas polas grosas. As veces voan moi alto, tan alto, que…

     Aluquei, e vina case durmir. A febre non a deixaba. Paseille unhas pingas de agua polos seus beizos.

     Penso, dóeme aínda ao pensar, co número phi trabucouse, e moito, con ela.

     Moitas das súas preguntas quedaron sen responder.

     ¡Pequeniña!.

     As veces recibimos agasallos inmensos, que no tempo son fugaces.



Mi.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Está permitida la reproducción total o parcial de los trabajos y fotos de este blog.
Te agradecemos nos sugieras de sitios para trabajos nuevos.
Mis correos:
Apd. de Correos: 83 - 36900 - Marin - Pontevedra
xoanarcodavella@gmail.com
Telf - WhatsAp.: 600590901